Δύο ποιήματα της Έριδας

άτιτλο

οι μέρες φαντάζουν θλιμμένες
οι άνθρωποι μουντοί
σαν βγαλμένοι από ασπρόμαυρη ταινία
όλοι τους σκυθρωποί, λυπημένοι, βιαστικοί
διάφανοι σαν τα τζάμια των σπιτιών τους
τρέχουν να προλάβουν κάτι
κάτι ανόητο, κάτι ψεύτικο
κ’ όλοι αφήνουν πίσω τη ζωή

όλοι μοιάζουν να αιωρούνται
να μην κάνουν τίποτα
είναι σαν μια μηχανή που δουλεύει άσκοπα
αυτοί την γυαλίζουν κάθε μέρα, αλλά ο χρόνος κυλάει γρήγορα
αργά ή γρήγορα καταλαβαίνουν πως δεν έχουν τίποτα
στρέφονται στην αγάπη, που δεν ψάξανε να βρούνε
γιατί μέχρι τώρα το θεωρούσαν χάσιμο χρόνου
ψάχνουν σε πορνεία, σε στριπτιντζάδικα και σε καφέ

και ακόμα ψάχνουν
τώρα τους βλέπω που σέρνονται στο πάτωμα με πορεία προς τον θάνατο τους
αλλά είναι πολύ αργά
και οι κραυγές τους, κραυγές απελπισίας
είναι το τελευταίο πράγμα που ακούς καθώς φεύγουν

και μένουν να αιωρούνται στο τίποτα


έρωτας

είμαστε όνειρα κυνηγημένα από εφιάλτες
σκιές που κυνηγάνε το φως

όντα αδειανά που περιμένουν κάποιο να τα γεμίσει
μα εγώ δεν είμαι άδειος ήδη βρήκα πολλούς που με γεμίζουν

με γεμίζουν με ψέματα, ματαιότητα και ανεκπλήρωτα όνειρα
και ζω γι αυτούς τους ψεύτες

που λίγο λίγο που ρουφάνε το αίμα και μου τρώνε τη ψυχή
τους ταΐζω τη καρδιά μου

και αυτοί χωρίς να διστάσουν τη μασουλάνε λαίμαργα

τι γλυκός που είναι ο έρωτας